Τους φρόντιζε, τίποτα να μην
τους λείψει. Ανησυχούσε διαρκώς γι’ αυτούς: αν πεινάνε, αν κρυώνουν, αν
κοιμούνται καλά, αν κάποιος τους στεναχώρησε, αν κάτι τους συμβεί, αν… αν… αν…
Οδηγίες τους έδινε για το πόσο πρέπει να φάνε, πόσο πρέπει να διαβάσουν, που
πρέπει να πάνε, με ποιον μπορούν παρέα να κάνουν, ποιον πρέπει κάποτε να
παντρευτούν. Για το δικό τους και μόνο καλό νοιαζόταν. Φύλακας-άγγελός τους.
Ασπίδα και βάλσαμο η αγάπη μου, τους έλεγε.
Τους αγαπούσε. Ω πόσο τους αγαπούσε! Άνοιγε μια τεράστια αγκαλιά που τους χώραγε όλους. Μέσα στην αγκαλιά αυτή τους έσφιγγε με αγάπη δυνατή. Ώσπου στο τέλος, έναν-έναν, τους έπνιξε.
Ποτέ δεν κατάλαβε το πώς και το γιατί.
