Ύπνος πανδαμάτωρ. Ο κόσμος ξαναφτιάχνεται. Οι αδικίες, οι αισχρότητες, η βρωμιά, η εξαθλίωση. Κυκλικά σαρώνονται και χάνονται. Οι αγαπημένοι νεκροί ανασταίνονται. Οι κάποτε φίλοι τα χέρια απλώνουν. Αγκαλιά μεγάλη. Λέξεις δεν λερώνουν το στόμα. Δεν λερώνουν τ’ αυτιά. Αόρατα σύνορα διασχίζονται. Απώλεια καμιά. Ανάσες χορταστικές πυροδοτούν χαμόγελα.
Της αϋπνίας έρχεται ο καιρός. Ο πύργος χάρτινος. Καταρρέει. Ανάσα καμιά. Καμία θωράκιση. Κανένας τοίχος τσιμεντένιος. Όλα τα δύσκολα εδώ. Κυκλώνουν. Πληγές. Πανοπλίες βαριές τις καλύπτουν. Προσπαθούν. Μα δεν. Αποστέρηση. Στα μάτια δάκρυα. Τρέχουν. Εσύ στάσιμα εδώ. Δεν βλέπεις. Τυφλώνει η αϋπνία.
Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει. Κάποτε ξύπνιος. Κοιμισμένος κάποτε. Γυρίζει πάντα ο κόσμος.
