Κοιτάζει
γύρω της. Όλα γνωστά, όλα ξένα. Οι τοίχοι, το φως, οι άνθρωποι. Πιο ξένος ο
εαυτός. Όλοι οι δικοί αέρας και χώμα. Έδιωχνε σαν μύγες τις αναμνήσεις. Εκείνες
στυγνές κι επίμονες έρχονταν˙ ξανά και ξανά. Τις έφτυνε, τις έπνιγε, μα οι αναμνήσεις
συνέχεια την έγδερναν.
Ο
σκορπιός στο στομάχι της οικείος. Κάθεται μαζί της στο τραπέζι, βόλτα πηγαίνει
μαζί της, τα βράδια κοιμούνται πάντα μαζί, μαζί ξυπνάνε το πρωί. Της
επιτίθεται, τη δαγκώνει, ήσυχη δεν την αφήνει ποτέ. Απ’ τα μαλλιά, μέρα-νύχτα, ο πόνος την
άρπαζε. Έβγαινε απ’ το στήθος της ζώου μουγκανητό.
Το
σπίτι βρωμάει δηλητήριο˙ εκείνη ερημιά.
[μέσα
σε κάθε άνθρωπο ένας σκορπιός υπάρχει]
