Απόψε ντύνομαι τα χαλάσματα
με τον άνεμο ν’ αλυχτά τον ουρανό
να προμηνύει την έξοδο
τα μονοπάτια διαβαίνω της λάβας
στου Λυπημένου ποταμού τον βαρκάρη
τον οφειλόμενο οβολό καταθέτω
δεν έμεινε τίποτα
δεν έμεινε τίποτα
παρά μονάχα σκόνη
να τρίζει στα δόντια
δες μέσα μου
δες με
τεντωμένο σκοινί είμαι
παρουσία άγρυπνη
άγρια βάτος καιγόμενη
εσαεί καταδικασμένη
κάθε βράδυ πίσω πάλι θα γυρνώ
στα χαλάσματα
