Άνοιξη πάντα

 

Κράτησε πολύ ετούτη η νύχτα
ετούτος ο βράχος ετούτο το λευκό
το ματωμένο και διάτρητο σώμα
η αμηχανία της ύπαρξης κράτησε πολύ

κουβέρτα ευσπλαχνική στην παγωνιά
του ήλιου οι εύσαρκες ακτίνες
γαλαζοπούλια φωλιές περίτεχνες
υφαίνουνε σ’ ερειπωμένες στέγες
αστραποβολούντα φύλλα μελλούμενα θροΐζουνε
τον εαυτό τους παίρνοντας πολύ στα σοβαρά
μαράθηκαν τα σαρκοβόρα άνθη
ολόλαμπρα κι ανέσπερα γεννήθηκαν

τούτος ο χρόνος υπόσχεται
τα ρημαγμένα να μυρώσει
ανθίζοντας ελπίδα

αν μια φορά Άνοιξη
Άνοιξη πάντα

 

 

Των δακρύων τα σύμφωνα

Κατά μήκος τρέχεις της μοναξιάς

ασθμαίνεις πόνους-απουσίες

εσαεί μαυροφορούσα για ζώντες και νεκρούς

τάφους σκάβεις καρφώνεις σταυρούς

στις βυσσινιές σου αρτηρίες

θλιμμένα ζωγραφίζεις όνειρα-ερείπια

εν πλήρη οδύνη στα δάκρυά σου

πνίγεσαι πνίγεσαι πνίγεσαι

 

άραγε με πόσα σύμφωνα δακρύων

γράφεται η ζωή;

 

 

Αχόρταγος βυθός

 

Του άρεσε να τη βλέπει ραγισμένη. Τη μισούσε ολόκληρη. Όπως ο θάνατος της ζωής τη χαρά μισεί. Έφευγε διαρκώς. Κι όταν το μίσος του κόντευε να ξεχάσει, πίσω γυρνούσε. Απ’ την αρχή να ροκανίσει ό,τι όρθιο απέμενε. Κάλυκες άδειοι τα παγερά του μάτια.

Ένα ναυάγιο ήτανε. Ποτέ το μαύρο του βυθού δε θέλησε. Ένα πουλάκι τρυφερό. Τον εύλαλο ουρανό πάντ’ αγαπούσε. Να λούζεται απ’ του ήλιου το χάδι. Να χορταίνει απ’ τα σύννεφα τη δίψα της. Αγάπη και χάδι ποτέ δε γνώρισε. Ούτ’ ήπιε απ’ τα σύννεφα νερό. Όταν εκείνος έφευγε, μια σάρκα που κλαίει το σώμα και ψυχή. Σαν γύριζε, τα ίδια και χειρότερα.

Μια τέτοια μέρα, που άλλο στ’ αμπάρια της τίποτα δε χωρούσε, κατά τη θάλασσα πήγε. Άγκυρες σήκωσε. Για του βυθού κίνησε το μαύρο. Αυτού του βυθού που ποτέ της δε θέλησε.

Ο βυθός αχόρταγος.

Αύτανδρη την κατάπιε.

Δίψα

 

Ξαπλώνει σηκώνεται
πεινάει διψάει
διψάει διψάει διψάει
έχει πόδια σάρκα και κοιλιά
κεφάλι έχει και χέρια
αγγίζω το στήθος τη μέση τους γοφούς
τους τόπους τα ραγίσματα τα περάσματά του αγγίζω

ένα χωράφι έμαθα πως είναι
ξερό ραγισμένο γυμνό
το σώμα μου που διψάει
διψάει διψάει διψάει

αυτό το ξερό το σώμα 

το ραγισμένο και γυμνό
αυτό αυτό αυτό μονάχα
πως είμαι ζωντανή 

ακόμα μου θυμίζει

 

Νερό καθάριο

Το ποτάμι που
με ορμή αδιαπραγμάτευτη
μέσα της έτρεχε
ξέπλενε τις βρομιές του κόσμου

εκείνη
έσκυβε στο σώμα της
κι έπινε νερό
καθάριο