Οι κουρτίνες αναδεύονται
τις πτυχές τους μετράω στου αγέρα τα κύματα
νυχτόσπιτο πήχτρα από φόβους και δάκρυα
εκρήξεις αχνίζουν λάβες καυτές τρέχουν
ζωές-παρανάλωμα
ρυτίδες-παρενθέσεις
μάτια σε πηγάδια χάνονται
κοινές θύμησες
μέλλον απροσδιόριστο
ίσως να βρεθούμε κάποτε
ο χρόνος διαστέλλεται κι απλώνεται
σαν κολλώδες υγρό σε χέρια και πλάτη
ο χρόνος βαραίνει
η σιωπή ριπές από φεγγάρια
που πέφτουν πάνω μας
και μας σκοτώνουν
