Ακουμπάει η φωνή μου
στα κλειστά παράθυρα
στην άδεια πολυθρόνα
στο θλιμμένο τραπέζι
στα σεντόνια τ’ άδεια
γδέρνει
τους τοίχους
το πάτωμα
το πρόσωπο
τη σάρκα
φωνή αιμορραγούσα
στάζει θλίψη ιερή
άγνωρη κι άγρια
για σένα
