Ήσυχα-ήσυχα πέθανε στο κρεβάτι
επάνω
είπαν οι δικοί και κοντινοί της
εν χορώ
μονάχα εγώ ο ξένος τα μάτια
στύλωσα
στων χεριών τα φουσκωμένα
μπράτσα
στην άμμο που ‘χε ανάμεσα απ’
τα χείλη
ανάμεσα απ’ των ποδιών της τα
δάχτυλα
μονάχα εγώ πρόσεξα τα νύχια τα
σπασμένα
την ξερή πάνω στα βλέφαρα
αλμύρα
το από ξέρες και σχοινιά
καταγδαρμένο σώμα
τα φύκια που στα μαλλιά είχαν
μπλεχτεί
κουπί μεγάλο τράβηξε στη ζωή
της, ψέλλισα
ήρθ’ ο καιρός για να
ξεκουραστεί
