Εκ γενετής
στο σώμα μου δέρμα
η λύπη μου κι εγώ
με σκεπάζει όπως το χιόνι
το χειμώνα σκέπει τα βουνά
όπως τα μπαμπακένια σύννεφα
πριν την βροχή τον ουρανό
ή όπως η ανταριασμένη θάλασσα
τα βράχια της ακτής σκεπάζει
ψυχόρμητο η λύπη μου
εισχώρησε βαθιά στα κύτταρα
εισχώρησε βαθιά στο στέρνο
δίχως της εύθραυστη και άδεια
δίχως της άγνωρη και πενθούσα
στο σώμα μου δέρμα
η λύπη μου κι εγώ
