Τις ώρες που αμίλητη κάθομαι
σ’ αυτό εδώ το σπίτι
που τόσο με ρουφήχτρα μοιάζει
σ’ αυτήν εδώ την πολυθρόνα
που αμίλητη και άκαμπτη
σαν πέτρα κάθομαι βαριά
όσο κι αν την απόγνωση
να ξεγελάσω θέλω
σαν λεπίδι έρχεται
και άσπλαχνα με κόβει
