Έρπουσες μνήμες αδέσποτες. Την
πόρτα ανοίγουν διάπλατα. Καλεσμένες κι ακάλεστες εισβάλουν. Γεμίζει το δωμάτιο
οδύνες. Ο αέρας μ' ανάσες αλγεινές. Ζαρώνουν με μιας οι τοίχοι. Ρωγμές το
πρόσωπο χαράζουν. Ρωγμές αγωνιώδεις. Ολόγυρα γύπες πετούν – τι κι αν όλα
φαγωμένα πια. Θεριά ανήμερα οι μνήμες, κατατρώγουν ό,τι αφάγωτο παρέμεινε.
Τότε που, θυμούνται τότε που, τότε που ξανά. Το σώμα τους βράχος ασήκωτος έγινε. Το δωμάτιο του πόνου ακρωτήρι.
Μα η αγάπη, η αγάπη τους μέσα απ' τις ρωγμές επιστρέφει.
