Το αέρινό της φόρεμα φοράει η
Ισμήνη
φοράει στεφάνι από κισσό
ένα θάνατο φορά και μια γέννα
με πόνο οξύ πάνω σε σάβανο μια
τεφροδόχο αφήνει
που μέσα έχει θαμμένη μιαν
άσπρη πεταλούδα
να γιάνει το σώμα και την ψυχή
της θέλει
λέγοντας το απεταξάμην στου
βίου της την ασάφεια
ο κόσμος ομοίωμα φενάκη απατηλή
κι ο δρόμος της χωρίς δάφνες
μονάχα μ' αίμα
το μόνο που ευδόκησε δάκρυα κι
όνειρα άνυδρα
- ποτέ η πανσέληνος δεν πέρασε
από κει
η Ισμήνη η ανύμφευτη που ελάφι
γεννήθηκε
που ως ξερόχορτα κάηκαν τα
χρόνια της τα μαύρα
που σε πέτρινο ενταφιάστηκε
σπίτι περίκλειστο
η Ισμήνη π' απόψε μια μήτρα
γεμάτη αίμα
ατάραχη σαν βράχος τα μέλη της
χάνει
το ένα μετά το άλλο φεύγουνε τα
χέρια και τα πόδια
ως μια σπονδή προς της ιάσεως
την ιερότητα
απεταξάμην είπε μα δε λυτρώθηκε
μονάχα γίνηκε μια πεταλούδα
λευκή
κι ο κόσμος της μια λάμπα
αναμμένη
