Απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο στο
σπίτι μπήκε, αυτοστιγμεί δικαίωμα απέκτησε χρησικτησίας. Με τον καιρό εκούσια
έγινε αυτή η συγκατοίκηση. Το γέρικο φίδι το σοφό, το γεννημένο από σπέρμα θεών
και δαιμόνων που των ανθρώπων το πεπρωμένο ορίζουν, μαζί της καθότανε ως
συνδαιτυμόνας αλλόκοτος μα ωστόσο γι’ αυτήν απολύτως ευπρόσδεκτος.
Μοσχοβολούσαν ευγνωμοσύνη τα πιάτα στο τραπέζι.
Το φίδι το σοφό και γέρικο δάγκωνε την ουρά του, λύκους και πρόβατα και μήλα αμάσητα κατάπινε, με λύδιες λίθους έπαιζε και μνήμες, μιας θημωνιάς μακρινής άκουγε το ύστατο τραγούδι, με μια καρτερία υπόλευκη θέριζε τους κόκκινους στρογγυλούς καρπούς. Εκείνη, η εκ φωτός υπέρλαμπρου στεφανωμένη κόρη, αναστηλωμένα έβλεπε οράματα ακριβά, σβόλους από χώμα εύφορο στα δάχτυλά της έτριβε, με το ξυράφι της ακόνιζε της ειμαρμένης τα μολύβια, στα δύο το φεγγάρι έκοβε μ’ ατσάλινο μαχαίρι, το ένα του μισό λαίμαργα το κατάπινε, τ’ άλλο του μισό στην άκρη του τραπεζιού τ’ άφηνε για προσφάι.
Εκείνες της συγκατοίκησης τις μέρες στα ρολόγια του κόσμου οι ώρες ανορθόδοξα κυλούσανε, κλαγγή καπνών σκέπαζε των σπιτιών τις στέγες, τους δρόμους τους βρώμικους ξέπλενε μια δυνατή σέπαλων βροχή.
