Το Γραφείο Ποίησης και το
Culture Book προσκαλούν ανθρώπους που ασχολούνται με την ποίηση και την
πεζογραφία να απαντήσουν σε δύο καίρια ερωτήματα της εποχής:
Έχει
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή στην κοινωνία;
Η ποίηση έχει μια ιδιαίτερη, μοναδική και παγκόσμια
δύναμη. Μπορεί ν' αφυπνίζει, να διαταράζει, να πλαταίνει τις σκέψεις, να
επηρεάζει τις απόψεις, τις συνειδήσεις, τις στάσεις, τις αποφάσεις, τον τρόπο
ζωής και τα πιστεύω μας.
Δυστυχώς η ποίηση δεν έχει πια καμία επιρροή. Η θέση
της στην εποχή μας είναι και επισφαλής και αμφίβολη. Σε μια κοινωνία που
διέπεται από ατομικισμό και μαζικοποίηση, στην οποία το κάθε τι αποτιμάται με
το χρήμα και χαρακτηρίζεται απ' τη ρηχότητα, την ευκολία, την υποχώρηση των συστημάτων αξιών και τη
φτώχεια πολιτισμού οι ποιητές δεν μπορεί παρά να νιώθουν, στην καλύτερη
περίπτωση, αόρατοι. Ο Νίκος Καρούζος το διατύπωσε εξαιρετικά: «ο ποιητής
κύριοι περισσεύει!».
2) Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του
κορονοϊού, έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση;
Σε
περιόδους κρίσης η ποίηση και η τέχνη γενικώς, απ' τους περισσότερους,
θεωρείται μια περιττή πολυτέλεια. Κι όμως, είναι ανάγκη! Δεν είναι τυχαίο πως
σε περιόδους μεγάλων κρίσεων η τέχνη ανθίζει ως αναγκαιότητα και παίζει ρόλο
κομβικό. Η ποίηση σε βοηθά, παίζοντας καθοριστικό ρόλο, να κατανοήσεις το
ακατανόητο και ν' αντέξεις την όποια σκληρή ή αφόρητη πραγματικότητα. Αρκεί να
της δώσεις την ευκαιρία να το κάνει. Γιατί η ποίηση τρέφει, προφητεύει,
διεισδύει, παρηγορεί, λυτρώνει, φωτίζει ως φάρος το σκοτάδι, σε οδηγεί στο
βαθύτερο εαυτό σου. Για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας -τα πριν, τα σημερινά και
τα επόμενα- οι ποιητές έχουν ήδη από καιρό μιλήσει − είτε διακριτά, είτε
υπαινικτικά. Επιγραμματικά θα παραθέσω τους στίχους του Καβάφη:
«Τα
φάρμακά σου φέρε, Τέχνη της Ποιήσεως, / που
κάμνουνε — για λίγο — να μη νιώθεται η πληγή».
